Jippie
Als je aan een diertje begint denk je niet direct aan het moment dat je er ook weer afscheid van moet nemen.
Zo ook bij ons. Jippie kwam bij ons in 2006. het was al een hele happening voordat ze kwam. Jip is geboren in een dorpje vlakbij Eindhoven dus was het een hele reis om regelmatig langs te gaan. Maar wat was het leuk, allemaal dartelende kleine Jackies.
Toen we haar gingen ophalen was het best spannend, hoe zal Anouk reageren. Dus reden we met Jip naar de broekpolder en ging Peter thuis Anouk halen.
Toen Peter met Anouk aan kwam lopen deden we ze allebei los en ik hield mij hart vast. Maar wat we toen zagen konden we alleen maar van dromen. Anouk was helemaal door de dolle. Rende om Jip heen en was helemaal in love.
En zo bleef het ook.
Toen Anouk overleed was Jip dan ook diep in rouw. Zachtjes hoorden we haar huilen in haar mandje. Hartverscheurend.
We waren van plan om alleen Jip te hebben maar dit was zo zielig dus zijn we weer gaan zoeken naar een nieuw maatje.
En dat werd Kai. We moesten alleen wel 9 maanden wachten maar dat maakte niet uit. Zo konden we het verlies van Anouk een plekje geven.
Maar toen Kai kwam had Jip wel een beetje van "wat maak je me nou?". Maar dat duurde niet lang. Jip ging mij helpen om dit monstertje op te voeden. En dat deed ze perfect. en we konden daar de vruchten van plukken. Kai is altijd heel lief voor kleine hondjes. En heel lang had hij niks te zeggen.
Naarmate Jip ouder werd werd Kai steeds sterker en kreeg Jip meer een houding van wat jij wilt hoor.
Als ik met de beide honden liep waren er altijd mensen die vroegen of het moeder en kind was. En uiteraard was Jip met 8 jaar het kind.
Jip was een zelfverzekerd hondje die haar eigen gang ging. Behoefte om met anderen te spelen had ze niet.
Maar...
gooide iemand een bal of stok dan was ze helemaal gelukkig.
Haar grote sport was de bal pikken van een andere hond. En zie dan maar om de bal terug te geven. Dat lukte niet. Met geen mogelijkheid, haar kaak zat op slot. Soms legde ze de bal voor iemand zijn voeten en moest ik diegene waarschuwen, pak de bal niet want ze hangt aan je vingers. Met lopen nam ik een reserve bal mee zodat ik altijd de eigenaar weer een bal kon geven. Als ze wilde spelen legde ze ook stiekem een bal bij je voeten, schopte je er per ongeluk er tegen aan dan was ze helemaal gelukkig. Kijk, kijk je wilt ook spelen he? Yehhh
En ook stokken, en graag een grote. Geen lullig klein stokje van een halve meter! Neeee, minstens 1.5 mtr. Ze sleepte de stok meters mee. Ondertussen kreeg iedereen die ze tegenkwam een stok tegen hun benen.
Ze had niet voor niks een harnas aan met de tekst balljunkie.
Onze Jip, een uitzonderlijke Jack.
Jip was ook de reden dat we met oud en nieuw naar Duitsland gingen, ze was zo verschrikkelijk bang voor vuurwerk. En dat gold ook voor onweer. Dat waren de enige momenten dat ze zo verschrikkelijk bang was.
En dan poef, tikte ze afgelopen juni 16 jaar aan. Ze was doof, artrose en had staar maar verder gaf je haar een bal dan was ze een jonge griet. Met behulp van een pijnstillertje ging het prima. Maar toen opeens werd ze heel erg oud. Ze wilde niet meer ver lopen. Naar de brug en terug was wel weer voldoende. Het trapje in de woonkamer werd lastiger dus legden we een (spring)kussen en probleem opgelost. We verzonnen telkens weer een ding om haar een fijne oude dag te gunnen.
Maar toen we op vakantie waren afgelopen zomer merkten we dat ze wel heel erg veel dronk. HMM, dat klopt niet dus bij thuiskomst toch maar even langs de dierenarts. De uitslag van de bloedonderzoek was niet goed. Je houdt er rekening mee maar toch..
nierfalen en verhoogde waarde in haar lever.
Dus kwam het moment aan dat we afscheid van haar moeten nemen.
Ik kon het nog niet, telkens als ik dacht dat het voor haar beter zou zijn liep ze met haar staart fier omhoog alsof ze wilde zeggen, voel jij je wel goed. Dus uitstellen maar weer.
Tot zaterdag 26 november 2022.
Ze viel om doordat ze moest hoesten. en het lukte haar niet om zelf weer overeind te komen. Ach, beestje.
Zondag liep ze weer met haar staart omhoog of er niks aan de hand is.
Vandaag (maandag) zag ik dat ze haar linkeroog niet makkelijk open kreeg door een ontsteking. en was het voor mij duidelijk. Moet ik nou echt nog met haar voor een ontstoken oog naar de dierenarts met in mijn achterhoofd dat ze over een paar weken weer zal moeten. Wie neem ik nou in de maling. Wil ik nou echt wachten dat ze niet meer gaat eten en nog meer gaat zwalken? Nog meer pijn? Voor wie doe ik dat dan?
Dus vanmorgen de dierenarts opgebeld voor een afspraak en dit keer wordt het een enkele reis.
Oohhh Jip, wat zullen we missen. 16.5 jaar was je een familielid in ons gezin. De kinderen en kleinkinderen weten niet beter of Jippie was er. Je was een stoer wijffie die heerlijk haar eigen gang ging. Voor iedereen even vriendelijk. Je was een uitzonderlijke Jack. Jippiedepippie, je deed je naam eer aan.
Maak jouw eigen website met JouwWeb