Ik heb weer een snelcursus achter de rug.
Wilde ik altijd maar stoer en zeker stressbestendig zijn, nou, het tegendeel is waar.

En dat is de afgelopen weken weer eens goed duidelijk geworden.

Onze oudste dochter was in verwachting van onze tweede kleinkind. Was weer een fijne zwangerschap al was ze wel meer vermoeid.

Je hebt het gevoel dat je een hele tijd hebt en opeens is dan toch maar weer 38 weken en kan in principe de baby geboren worden. En met dit gegeven is ook gelijk maar mijn ongerustheidsknopje omgezet. Vergeet ik normaal gesproken nog al makkelijk mijn mobiel, hij zat nu aan mij vast geklonken. Ook 's nachts, dus bij elk piepje toch maar even kijken. En zo gaan we naar de 40 weken. Vervolgens gewoon door naar 41 weken. Waren wel hele fijne weken. Haast elke dag gingen we wat doen. Ergens lunchen, of gewoon thuis. Naar de kinderboerderij, wandelen, etc.

En daar kwam hij, de 42 weken. De kans op een thuisbevalling was verkeken. De baby wordt gehaald. Jammer dat het zo moet maar ik was heel erg opgelucht.

Mijn ouders en goede vrienden van ons zijn aan het einde van de zwangerschap hun baby kwijtgeraakt, en dat ging toch steeds meer door mijn hoofd spoken.

Daarnaast kwam ik er (weer, zucht) achter dat de stress mij niet echt goed deed. Maar daar had ik even geen boodschap aan, doorgaan.

Na 42 weken en 1 dag kwam Ariel, onze prachtige tweede kleindochter, wat een ontlading.
Met de geboorte kwam ook 10 pretkraamdagen. Doordat de bevalling zeer vlotjes verliep ging het al heel snel goed met Inge. En doordat Ariel twee weken langer had gezeten had ze ook een goede start.

En dan … pakken we de dagelijkse bezigheden weer op en gaan we weer verder met de dingen die even waren blijven liggen. Althans, dat had ik even gedacht. Mijn lichaam alleen niet.
En dat blijft toch telkens weer iets vreemds, zo ga je even naar de winkel voor wat boodschappen en zo is het klaar. Even helemaal op.

En dan ga je nadenken, eerst boos, daarna niet begrijpend en ten slotte maar overgeven. Even aanpassen en over je heen laten komen. En waarachtig, dat werkt.

En dat weet ik, dit appeltje heb ik al vaker geschild. En telkens maar weer toch de oorlog verklaren. Helpt niet, sterker nog, helpt juist averechts.

We zijn weer een week verder en mijn batterij raakt weer aardig gevuld. Nu de kunst om hem weer helemaal vol te houden.

Over een half jaar zitten we weer in hetzelfde schuitje, maar dan van Lianne. Misschien kan ik dan deze wijze lessen in praktijk brengen. We zullen maar afwachten.