Vandaag 6 weken geleden dat Kai niet meer wilde eten. Vijf weken dat hij zijn castratieprik heeft gehad.

In de afgelopen weken hebben we meer vrees dan hoop gehad. Het dieptepunt was dat hij 7 kilo afgevallen was en nog steeds niet normaal at. Ik een nachtje in het ziekenhuis op de hartbewaking kwam te liggen en er helemaal doorheen zat. 

Vorige week maandag weer contact gehad met de dierenarts. Bloed prikken om te kijken hoe de waarde nu was. Wij gingen er naar toe met het gevoel dat het wel eens een enkele reis voor hem zou kunnen zijn. Maar uit de uitslag kwam juist naar voren dat de waardes een heel stuk verbeterd was.

Dinsdag ben ik op zoek gegaan naar (weer) ander voer en gevonden. Even naar Rotterdam om het op te halen.  We kwamen thuis en we gaven hem het eten. Wauwww, dat is lekker. En dat vind hij na een week nog steeds zo. We hebben zijn anti-schrokbak weer gepakt, hoe kan het toch zo anders gaan. Hij knapt weer zienderogen op en daardoor ik ook. Wat kan je dan toch blij en opgelucht zijn.