We proberen elk jaar wel een weekje naar de sneeuw te gaan. Niet om te skieen maar om te wandelen. En elk jaar bespreek je een huisje en is het af te wachten of er dan ook sneeuw ligt en hoe het huisje zal zijn.

Dit jaar had ik een hutje gevonden in de bergen. Bij de beschrijving stond dat alles erin zit wat je nodig hebt. De verwarming is de houtkachel. Geen luxe. 

En ik dacht gelijk, LEUK!!!!

Een week voor vertrek was er heel veel sneeuw gevallen. Mensen konden niet terug naar huis omdat wegen waren afgesloten door lawinegevaar. Als ik dan vertelde dat wij daar binnenkort naar toe gaan vroegen mensen zich af of dat wel verstandig was. Nou, dat was nou geen moment bij ons opgekomen. We gaan gewoon. Wel met twee tassen met proviand, je weet maar nooit. En een hotel voor onderweg zodat we niet in het donker hoeven te zoeken. 

Wat ik niet heel slim had gedaan was met de dochters ergens gaan highteaen. Is op zich geen punt maar was een nieuw restaurant en dan moet je altijd maar afwachten of het goed gaat met mijn glutenvrij dieet.. Vrijdagochtend werd ik wakker met een onstuimig gevoel in mijn buik. En ja hoor, bingo. Gelukkig was het om 11 uur over. Ik durfde alleen niet meer te eten aangezien we toch 500 km. in de auto zouden zitten. Maar alles ging goed. 

Bij het hotel had ik doorgegeven in het Duits dat we er ongeveer 20.00 uur zouden zijn en graag een tafel willen reserveren. Ook dat ik glutenvrij dieet heb.

De reis ging goed. Geen grote files. Er was er eentje en die hebben we vermeden door secundair langs de snelweg te rijden. Het was donker toen we aankwamen. Zo donker was ook het hotel. Het zal toch niet dicht zijn? 

Gelukkig was het hotel wel open, het restaurant niet. Dus gingen we op zoek naar een eetgelegenheid in een ieniemiedorpje. En dat viel niet mee. Maar uiteindelijk een pizzeria gevonden die ook de duitse keuken serveerden. 

Met afrekenen was het niet mogelijk om te pinnen dus even in het dorp op zoek naar een bank en weer terug. Wat een vertrouwen.

Peter ging naar binnen en ik bleef in de auto en had het volumeknopje van de radio iets harder aan staan. Zie ik opeens twee knaapies van een jaar of 9 uit hun dak gaan op de muziek. Het was de muziek van Micheal Jackson, They don't care about us. Prachtig

Daarna terug naar het hotel. Prima hotel, voor 1 nachtje. Er was een badkamer met toilet die je moest delen met anderen. Wisten we, maar niet dat we het met zoveel anderen moesten delen en is knap vervelend als je even naar het toilet wil en iemand staat te douchen. Ook als je wil douchen en iemand is voor een grote boodschap je voor geweest. Een leermomenten. Dan maar ietsje meer betalen.

Het ontbijt was prima. Dat ik glutenvrij moet eten was niet helemaal doorgekomen maar heel lief, ze hadden snel voor mij brood gehaald bij de plaatselijke supermarkt.

De reis ging verder, het was nu wel wat drukker dan de dag ervoor. Alleen ging het met mijn darmen wat minder. Geen pijn maar wel ongemak. Dus gingen we van benzinepompen naar parkeerplaatsen. Totdat echt alles wel op was. Top, we konden nu gewoon doorrijden.

En zowaar, we kwamen dichterbij. En de sneeuwmuren werden steeds hoger. Leuk,leuk,leuk.

Totdat we een smal paadje in gingen. Waar alleen bij de haarspeldbochten was gestrooid. Hmmmm, ik heb hoogtevrees.

Zo kwamen we bij het huis waar we de sleutel moesten halen. Peter stopte de auto en kon niet meer vooruitkomen door de ijslaag. Ik kon dat niet echt waarderen (lees=doodeng). We stonden op een spekgladde helling. Hij stapte uit en ik voelde de auto naar beneden rollen. PANIEK

Snel ging ik op de plek van Peter zitten en trapte op de rem. Weet je dat je in paniek niet meer weet wat de rempedaal en gaspedaal is. Ik had gelukkig gelijk de goede te pakken. En wat had er kunnen gebeuren. We waren omringt met muren van sneeuw. Op zo'n moment zie je dat niet. 

We hadden de sleutel dus hoppa naar de hut. 

Not

De auto kwam niet meer voor uit. 

Dus langzaam naar beneden rollen en dan weer naar boven en doorrijden. Maar we reden te ver en moesten weer een stuk naar beneden en met een draai hun terrein oprijden. Bij mij borrelde volledige paniek naar boven. En dat wil je niet als degene met het stuur cool moet blijven. Dus stil, met mijn ogen dicht het maar laten gebeuren.

We konden daar de auto laten staan en te voet verder gaan. Een oudere vrouw liep voor ons uit. Ik nam Kai, liep naar het pad en zag gelijk dat, als ik dit ging doen dat ik in 1 tel bij het huisje zou zijn.Het pad is ongeveer 100 mtr. Kai was helemaal door de dolle. SNEEUW.

We hebben hem maar losgedaan. Peter ging voorop, hij had profielschoenen aan. En ik ging glibberend en glijdend achter de vrouw aan met mijn gladde zolen.

Eindelijk bij het hutje aangekomen kwam Peter alweer naar buiten. Hij was benieuwd hoe ik het ga vinden. Ojee, is het niks?

Aan de buitenkant lijkt het een oude schuur. Maar als je door de deur gaat kom je op een soort gang met een houten wand waar een raam en deur in zit. Wat is dat een verrassing. Zeker als je dan door de deur gaat en er een gewone keuken ziet. En de verrassing is compleet als je een karakteristieke woonkamer ziet met een houtkachel, traditionele ramen met de juiste gordijntjes. Ook de slaapkamer met een prachtige kast en het raampje wat uitkomt in de gang waardoor er wel frisse lucht maar geen koude wind binnen kan komen. De badkamer en toilet is niet superdeluxe maar helemaal prima.

Om het warm te krijgen en houden moeten we stoken. Daar draaien we onze hand niet voor om. Tenslotte zijn we dat thuis gewend.

Als je de gang uitloopt kom je op het balkon. Zo hebben we de kans om 's ochtends voor en aan de zijkant in de zon te zitten.

Het is muisstil en 's avonds aardedonker.

Onze vakantie kon nu echt beginnen. 

Zondag werd een lazy day. Doordat mijn buik van streek was had ik nu last van de naweeën. Te moe om maar wat te verzinnen.

Waar ik ook stiekem wel tegenop zag, was met de auto weggaan. Weer die glibberige weg. Maar we hadden geen behoefte om ergens naar toe te gaan. Prachtig uitzicht. We konden de afdalingen vanuit ons huis zien. Genoten van het uitzicht en dat we niks moeten. Dus eindelijk weer tijd om te lezen. 

De volgende dag werden we wakker met een strakblauwe lucht en zonnetje.

Dus snel wat kleren aan en samen het ontbijt in orde maken. En daar zaten we dan. Eerst met trui maar algauw in ons hempie. Ooo, dat was genieten. Om twaalf uur verdween de zon achter de bomen en was het feest over. En dan wordt het wel koud. Dus hop, naar binnen en kachel aan. Kai ligt graag buiten. Op balkon vlakbij de deur of raam van de woonkamer. Zo hoort hij alles. De deur van de keuken houden we op een kiertje zodat hij telkens even kan buurten.

' s middags werd er door de eigenaar gevraagd of de auto even weg kon zodat ze met de tractor eruit konden. Peter ging dat even fiksen samen met Kai. Een mannendingetje.

Later hoorde ik hoe dat was gegaan, brrrr.

Hij kon niet gelijk de bocht nemen ivm het ijs op de weg. Dus eerst naar boven en dan in de haarspeldbocht keren. Aaaa.

Zelfs Peter vond dat spannend.

Zo kon hij weer naar beneden, nu gelijk wat verder, voorbij de glibberpartij. Op een parkeerplaats bij een gasthof. Is niet druk dus zullen ze het niet erg vinden. Dus met de auto weggaan is nu niet meer een dingetje.

Dit is het pad naar onze hut. 

Dinsdag zijn we naar Auffach geweest. Daar wonen en werken de eigenaren van het zwaantje. Het Zwaantje is een snackbar aan de zwanensingel in Vlaardingen. Ik denk toch al gauw 2 jaar geleden dat ze zijn geëmigreerd naar Oostenrijk, het dorpje Auffach. Daar zijn ze een stube begonnen. Vlakbij de gondel. Is is ontzettend jammer dat ze de snackbar in Nederland niet verkocht krijgen. Is toch een begrip in Vlaardingen. Dus pendelt zij heen en weer en samen als het seizoen afgelopen is. 

Daarna zijn we naar Rattenberg gereden voor twee mooie wijnglazen. Die waren er wel maar niet mooi genoeg.

Dus weer lekker naar ons hutje gereden.

Woensdag werden we wakker met een zonnetje en strakblauwe lucht. Dat was genoeg reden om eruit te gaan en heerlijk op het balkon te ontbijten.

Daarna gingen we een eindje toeren. Het plan was Tiersee. Daar aangekomen was ons plan om rond het meer te lopen. Maar wat was het kkkkouddd!! Er stond een straffe wind. Maar we waren warm aangekleed dus...

Maar wat zagen wij, een redelijk open ruimte waar de zon in scheen en de wind buiten bleef.

In de ruimte stonden oude banken en een boekenkast. Hmmmm.

We waren al vrij snel overstag en gingen heerlijk genieten van het niet lopen in de kou.

Na een poosje gingen we dan toch maar weer verder.....richting de auto.:-)

Jeetje, zo lui zijn we nog niet vaak geweest, Hihi.

Op de terugweg wat boodschappen gehaald. Ook voor de volgende dag omdat er veel sneeuw wordt verwacht.

Laat maar komen, we bekijken het wel achter glas.

En inderdaad, donderdag begon zonnig maar koud en in de loop van de dag werd het steeds bewolkter. Om 12.00 uur begon het te sneeuwen. Ken je de reclame nog van " biertje"?. Zo begon het ook. Kleine vlokjes dwarrelden naar beneden. Maar niet voor lang. Daarna zette het echt door. Dikke vlokken en veel!! Aan het einde van de dag was er al ruim 20 cm. gevallen.  En wij..zaten binnen. Kijken naar de sneeuw en de brandende kachel. Koffie, thee en later wijn. Boekje  en haakwerk. Prima dag

Vrijdagochtend hebben we de spullen die we niet meer nodig hebben al ingepakt en in de auto gezet.  Scheelt morgen weer. Daarna zijn we naar Rinn gereden en daar een eindje gelopen. Was ook heerlijk daar maar veel minder sneeuw als bij ons huisje. Ook deze dag kan in de boeken als prachtig weer.

Zaterdagochtend gingen we al om 6.30 uur uit bed. We hadden een reis van 1000 km. voor de boeg. De spullen naar de auto was al een uitdaging. Peter had de slee weer gepakt.  Een tas erop en ook Peter.  Zo roetste hij naar beneden. Weer naar boven en met de volgende spullen weer naar beneden. Hij had dus al vroeg genoeg beweging gehad. Na het ontbijt zijn we vertrokken. Ik was enorm blij dat de auto al een stuk beneden was want door de nachtvorst was de weg best glad.

Onderweg hadden we veel sneeuw en wegwerkzaamheden. Ondanks dat ging de reis vlot en waren we om 19.00 uur weer thuis.

We hebben enorm genoten van deze week. Het uitzicht, het weer en het hutje. We kunnen er weer tegen.