Elke dag die voorbij gaat vervliegt de hoop dat Saartje weer thuis komt. Ze is nu alweer 12 dagen weg.

 

Elke ochtend kijk ik met wakker worden of ze op haar stoel ligt. Daarna door het raam of ze misschien in de tuin is. Ze kan in het hok liggen of onder het prieel, en telkens toch de teleurstelling. 

 

Saartje is plotseling in ons leven gekomen. Op een moment dat ik zo verdrietig was. Ons leven stond ondersteboven. Het was in de periode dat Brian te horen kreeg dat hij darmkanker had en ik te horen kreeg met mijn lijntje naar boven dat hij het niet zou redden. 

Ik wist iets wat ik met niemand kon delen. En daar was ze, onze Saar. Ze sprong zo in mijn armen. 

Alle denkbeeldige instanties op de hoogte gebracht. Bij de dierenarts laten nakijken en gekeken of ze een chip had. 

Een week later gaven we haar een naam en wist ik dat ze wel bij ons zou blijven.

Doordat het een poes was konden we haar geen zwiebertje noemen. En dat naar aanleiding van haar zwervend bestaan.

Dus dan maar naar de huishoudster…..Saartje.

 

Saartje….een kroelkip die zelf bepaalde wanneer dat was.

Saartje….als je tegen haar praatte gaf ze antwoord.

Saartje…..moeder van oa Muisje en Tamba

Saartje…..Oma van Moortje, Floyd, Daisy, Broke, Miko en Faye

Saartje…..die er gewoon was wanneer ik verdietig was.

 

Nu is ze ergens, is ze nu naar iemand anders die haar troost nu harder nodig heeft?

Was ze ziek en heeft ze zich verstopt?

Wil ze wel naar huis maar wordt ze vastgehouden?

Of…komt ze doodleuk binnenkort weer naar binnen gewandeld.

 

Ik ben er wel achter gekomen dat zoeken in het park geen zin heeft. Maar als ik er loop kijk je toch in de hoop om een glimp op te vangen. Ze kan altijd zelf naar binnen komen. Na 7 jaar buiten struinen weet ze de weg naar huis wel. Of ze moet meegenomen zijn naar een andere stad.

Ik hoop dat ze gewoon weer thuis komt natuurlijk maar mocht dat niet zo zijn dan hoop ik dat ze bij iemand is die net zoveel van haar houdt dan dat ik doe.