Of het nu komt dat we binnenkort weer Opa en Oma worden maar ik ben de laatste tijd zo bezig met het verleden. Het lijkt net of de tijd vooruit rent en ik het maar net bij kan houden. En soms niet. Dan snap ik er helemaal niks van.

Ik geef toe dat mijn lichaam soms aandoet als een tachtigjarige maar mijn hoofd blijft echt hangen bij dertig.

Dan is het best raar dat je eigen kinderen richting de dertig gaan en dat onze kleindochter Oma tegen mij zegt.

Het is namelijk nog altijd zo dat je verstandelijk dingen best kan benoemen maar gevoelsmatig erg achterblijft.

Zo hadden we het een paar weken geleden over kinderboeken. Dat kwam omdat ik een grote doos boeken van de vliering had afgehaald waar onder andere kinderboeken in zaten. Als je daar aan terug denkt dan komen ook de verhalen naar boven. Het was niet allemaal rozengeur en manenschijn maar wel heel gemakkelijk. Al zag je dat toen echt heel anders.

Ik ben nog maar 54 jaar en toch kan ik al een boek schrijven over vroeger. Heel veel momenten zitten heel vers op mijn netvlies. Ook zijn er dingen die ik niet meer weet en dat is ook prima. Zal zo z'n reden wel hebben.

Wij hebben als gezin met 3 meiden in de 1ste van Leyden Gaelstraat gewoond. Het was een huisje wat lager stond dan de straat. Dus je had geen opstap maar een afstap. Dat vertel ik niet voor niks, kom ik later op terug.
Mijn ouders komen oorspronkelijk uit Drenthe. Mijn vader in Fluitenberg, onder de rook van Hoogeveen. Mijn moeder uit Gijselte, gemeente Ruinen. Allebei mijn Opa's hadden een veeboerderij en moesten hard werken. Mijn vader wilde ook wel hard werken, heeft hij ook gedaan, maar niet op een boerderij. Hij wilde wat anders.

Mijn ouders voor de openslaande deuren in de van Diepenbrockstraat.

Toen mijn moeder weer zwanger was van mijn andere zus kwam er een huisje beschikbaar in de 1ste van Leyden Gaelstraat. Op nummer 42.

Mijn moeder lag in het ziekenhuis, oudste zus woonde tijdelijk bij mijn tante en mijn vader was naast zijn werk aan het klussen zodat de nieuwe baby in een eigen huis kwam.

Dat huis staat er niet meer maar in de Eendrachtstraat staan nog precies dezelfde huizen. Er werd enorm getimmerd en geklust. Van twee slaapkamers en een flinke overloop moesten vier slaapkamers gemaakt worden. Voor mijn ouders en oudste zus een kamer. Mijn andere zus en ik moesten een kamer delen. De laatste kamer was de logeerkamer voor als er mensen overkwamen uit Drenthe.
Er was geen badkamer dus die werd gemaakt bij de keuken. Niet zoiets met wat we nu hebben. Nee, wassen bij de kraan in de keuken en douchen bij de professorisch in elkaar gezette douche. Hij deed wat hij moest doen en dat was het dan ook. Wij hadden het luxer, een bad. Van zink. In de serre.

We hadden daar een heerlijke tijd. Fijne buren en genoeg ruimte om te spelen. Niet voor de deur. Het was een smalle straat met tegenover ons de firma Lensvelt. En Lensvelt had hele grote vrachtauto's. We woonden aan een straat die een doorgangsroute was voor de andere straten verder op. Zoals de Binnensingel etc. Daardoor speelden we in de straten achter ons. De 1ste Maasboschstraat en de 1ste Spoorsingel. Er woonden veel kinderen in de buurt en we zaten allemaal op dezelfde school. De kleuterkinderen moesten zich verzamelen bij slagerij van Maarleveld. Daar stond een juffrouw of Mevrouw op ons te wachten en bracht ons naar school. Nu denk ik dat het gewoon een moeder was die dat deed. En zo grappig, in mijn herinnering had ze een blauwe paraplu. Maar dat was natuurlijk geen paraplu maar de markies van de slagerij.