Doordat we door de komst van onze tweede kleindochter in het naseizoen niet op vakantie konden zijn we nu een weekje gegaan.

Een aantal jaren geleden zijn we ook in november op vakantie geweest omdat Peter een week voor onze geplande vakantietijd zijn achillespees had gescheurd. Nu bleven we in Nederland en wel naar Zorgvlied. Ik had van dit plaatsje nooit gehoord. Het ligt vlak bij Wateren, ook daar had ik nooit gehoord. Dit alles ligt vlakbij Diever, in zuid-west Drenthe.

Het huisje lag midden in de bossen. Door de tuin liep je naar de rand van het bos. Daar stonden houten stoelen aan de waterkant van een kanaaltje. Met goed weer kan je dus daar heerlijk de zon zíen zakken. Maar dat is in November een ander verhaal. Wat wij nu wel hadden was een prachtig kleurenpracht. De beukenbomen leken wel licht te geven. De lariksen waren geel en lieten hun naalden vallen zodat de grond roodbruin was. Prachtige paddenstoelen etc.

We keken erg uit naar de vakantie. Er was niks gepland. We wilden gewoon een hele luie vakantie. Readers mee, haakwerk en verder niks. En wat hebben we zo gedaan? Gewandeld en gelezen. Oja, ook heerlijk lang uitgeslapen. Dus missie geslaagd.

Kai was bij vertrek weer nerveus. Zouden ze me dit keer vergeten? Er stonden spullen in de hal die mee moesten. Altijd weer meer dan nodig.

Ik ben nog even met de honden rond gelopen voor een plas maar daar had Kai eigenlijk geen behoefte aan. Het enige wat hij wilde was in de auto zitten.

Onderweg hadden we geen kind aan hun. Ze zijn gaan liggen en we hoorden en zagen ze niet meer.

Ook was het weer even spannend bij het huisje. Allemaal nieuw en moest dan ook uitvoerig besproken worden. Toen het nieuwtje eraf was, was het weer oké. En daarna was het voor de honden een week feest. Elke dag een wandeling in de bossen, wat wil je nog meer.

Elke wandeling ging wel in het begin gepaard met een hoop geblaf. Nieuw hè. Spannend. Dus voor ons geen herten of zwijnen om te spotten. Daar zorgde onze Kai wel voor.

Doordat het veel geregend had was het goed drassig op de paden. Niks zo lekker om er doorheen te lopen, voor Kai en voor mij, ik had mijn kaplaarzen aan. Doordat er onder mijn laarzen weinig profiel zat heb ik regelmatig de blubber van dichtbij mogen bewonderen. Blubber is net als sneeuw veerkrachtig, alleen word je er wel wat viezer van.

Met het weer hebben we overigens enorm mee geboft. Overdag was het droog en de eerste dagen ook zon. De avonden en nachten regende het. Wat wil je nog meer.

En dan nu weer gewoon thuis. Weer het gewone leven. Voor Kai ook weer lekker. Ontspannen en kan weer spelen met al zijn vrienden.
Wij kunnen er ook weer tegenaan. Fris en een hoop nieuwe ideeën en uitdagingen.