Ik was vroeger geen lezer. Later wist ik waarom. Het kostte mij zoveel moeite. Ik las andere woorden waardoor ik het verhaal vaak niet begreep. Door de zin vaker te lezen en langzaam zag ik de fout en snapte ik wel het verhaal. Maar ik was wel gek op verhalen. Zo las ik een serie boeken van Godfried Bomans. Elke keer haalde ik een deel bij de bieb.

In mijn slaapkamer stond mijn bed in de hoek waar ook het gordijn hing. Ik kroop in de hoek en verstopte me achter het gordijn. Daar kon ik mijn boekjes lezen. Niemand die mij opjutte en ik niet het gevoel had dat ik het niet goed kon. Ik kon op mijn tempo een verhaal tot mij krijgen.

Het eerste deel van de reeks ging over kinderen die door een heg in sprookjesland kwamen. Althans, zo herinner ik mij dat. Het is tenslotte meer dan 45 jaar geleden. In mijn fantasie zag ik de tuin voor me. Dan haalde ik de tuin naar voren van juffrouw Narenbout. Deze dame woonde schuin tegenover ons in de 1e van Leijden Gealstraat. Deze tuin was in mijn ogen groot met gras en appelbomen. Zal niet zo groot zijn geweest maar ik zag dat door de ogen van een 5 jarige.

Aan weerszijde stond een ligusterhaag.

In het boek kropen de kinderen door deze haag naar sprookjesland. Zie ik een appelboomgaard met een omheining van liguster dan komt dit verhaal naar boven.

Gisteren hadden we het over jeugdboeken. Bakkertje deeg, boekjes van W.G van der Hulst zoals in de soete suikerbol. Dit was naar aanleiding van de jeugdboeken die ik uit een doos op de vliering had gehaald om in de boekenkast te zetten. Ze kunnen weer (voor)gelezen worden voor en door kleinkind(eren). En kwam ook weer het verhaal van Godfried Bomans naar boven. 
Met een beetje speurwerk op het internet kwam ik achter de titel en wilde ik toch wel heel erg graag het boekje bij de andere boeken plaatsen.
Na een oproepje op facebook kreeg ik een link waar ik het zou kunnen kopen. Nu is het wachten op een reactie van de antiquer boekenwinkel. Spannend.