Een poosje geleden zei een bejaarde vrouw tegen mij, geniet ervan, je knippert met je ogen en je zit hier ook. Ja hoor, ik was zestien en deed vakantiewerk in een verzorgingshuis.

Toen vrienden van ons trouwden kwamen we een dag na de bruiloft bij hun op visite. Gekleed in driedelig kostuum voor de mannen en bloemetjesjurk, vleeskleurige panty’s en allen grijsgespoten haren.

Toen onze oudste dochter was geboren zeiden mensen en met name tantes, geniet ervan, voordat je het weet gaat ze naar school en dan gaat het nog veel harder.

En zo kan ik wel meerdere momenten opschrijven maar waar het om draait….ze hadden zoo gelijk.

Rond mijn dertigste is mijn lichaam vrolijk verder gegaan met ouder worden en och, dat is duidelijk ook te merken. Mijn hoofd daarin tegen is een ander verhaal. Is gelukkig wel verder gegaan maar niet ouder, wel wijzer.
Nu is het dus dat ik mij nog steeds ongeveer dertig voel alleen mijn lichaam wijst mij er geregeld op dat ik toch echt 56 jaar bent en soms ook veel ouder 😱.
Onze oudste dochter is nu dertig logischerwijs ben ik dat dus niet.
Spoot Peter zijn haar grijs, dat hoeft nu niet meer. Ik ben niet grijs en dat niet door middel van een verfpotje maar gewoon een goed gen. Maar natuurlijk komt dat er ook eens aan.

De zwaartekracht wint ook steeds meer terrein.

We hebben sinds 2016 een eretitel erbij en namelijk Opa en Oma. Maar als de kleindochters je dan ook Oma noemen blijft dat toch vreemd. Ik zag mijzelf nou niet echt als een Oma. Oma’s hebben bloemetjesjurken aan, vleeskleurige panty's, een schort, grijs, en zitten wijdbeens met hun handtas op schoot. Mijn Oma dus. Niet dat ik het moeilijk vond om Oma te zijn, integendeel, wat ben ik trots op onze apies . Maar het klopt niet in mijn hoofd.

Als mensen 25 jaar getrouwd zijn denk ik, wauww, wat een tijd. En vergeet even dat wij 34 jaar getrouwd zijn.

Waar ik nu ook wel aan denk is de tijd dat mijn moeder 56 jaar was. In mijn ogen was ze toen al oud.

Steeds meer mensen in onze omgeving zijn gepensioneerd of gaan haast net pensioen. Verhuizen naar een appartement. Sterker nog, we mogen zelfs in een seniorenflat.
Je wordt uitgenodigd om mee te doen met bewegingssporten want je moet wel in beweging blijven. Huh, ik ren me rot. Haal steeds meer dan 10.000 stappen per dag. Maar we blijken bij die doelgroep te horen.

Het blijft raar en vreemd. Senior zijn en niet voelen.
Daarin begrijp ik wel de tjakkaman, maar om nou mijn leeftijd te veranderen gaat toch wel een brug te ver.
Ook al vertimmer je van alles aan je lijf, verander je je leeftijd, de tijd gaat gewoon door en de tijd gaat hard.

Ik ben nu de tante, moeder en Oma die zegt, geniet ervan, je knippert met je ogen en ze zijn groot.

Het verzorgingshuis zal niet lukken, die bestaan niet meer. Maar het verpleeghuis mag nog wel 25 jaar duren. Ik knipper maar niet meer.

En echt…..Tijd vliegt!