Drie weken gelden kreeg ik last van mijn rug. Zoveel last dat ik niet goed kon slapen dus dan maar even naar de fysio. Was niet overbodig. Een gekantelde rib en een verschoven wervel. Na wat trekken en duwen stond alles weer op z'n plek en kon ik weer ademhalen. 

Maar dat gaf mij wel een deuk in mijn weerstand dus hoppa, ik werd verkouden. Dat leverde een ritje naar de teststraat. Dezelfde dag ook al de uitslag, negatief. Met alle coronagebeurtenissen vergeet je dat je ook nog gewoon de griep kan krijgen. Met het gevolg, uitzieken. Verkoudheid verdween maar niet de vermoeidheid.

En niet zomaar vermoeid. Laat ik het zo zeggen, de bank was mijn beste vriend. Het is ook moeilijk om uit te leggen hoe verschrikkelijk moe. Het plaatje geeft wel een beetje aan. Niets blijft hangen in je hoofd. Alles is vermoeiend. Douchen is een slijtageslag. Met de honden lopen een opgave al was het wel lekker om even buiten te zijn. Tv te druk. Het is dan net of je gehuld ben in mist. En dat is naar.

Zeker als je na een dikke week nog steeds zoooo moe bent.