Vandaag zijn we met Kai naar Wassenaar geweest. Een vriendin van ons heeft daar een winkel in speciaal diervoeding. Samen met een dierenartsen hadden ze vandaag een titterdag georganiseerd. Titteren is dat bij de hond (of kat) een beetje bloed wordt afgenomen. Daarna wordt er gekeken hoeveel antstoffen in het bloed zit door de vaccinaties. Door vele dierenartsen wordt een jaarlijkse enting geadviseerd. Door het titteren kan je kijken of het nodig is of niet. Als je elke jaar vaccineerd krijg je een opstapeling van antistoffen. Daarnaast is het ook niet nodig. En ben je ook een hoop geld kwijt. De meningen zijn hierover verdeelt en ik heb daar geen oordeel over. Iedereen moet doen waar hij/zij achterstaat. Zo heb ik dat hiermee.

Kai is een hond die het beste gedijt met alles zo normaal mogelijk doen. Dus geen rare uitspattingen. Dan wordt hij een beetje koekoek.

Het was feest want we waren bij zijn broertje en neef. Helemaal blij. Maar toen gingen we in het kantoortje. Twee vreemden. Hmmmm.
Er werd een band om zijn poot gedaan en daarna werd hij vastgehouden om een beetje bloed uit zijn pootje te kunnen halen.

Dacht het niet.

Hij is dan zo sterk, Peter, assistente en ik konden hem niet houden. Hij ging zelfs om zich heen bijten😳🤪😱. Brokjes en lieve woordjes kwamen niet bij hem binnen.

Dan maar even bedaren en buiten een blokje om lopen. Hij liep de hele weg te mopperen.

En dan weer terug voor poging twee.
Hij-wilde-NIET!!!
Maar uiteindelijk, muilkorfje om, zonder bandje en voor hem zitten, hem aankijken en lief, sussend praten lukte het toch nog. Pffff, gelukt.

Zonet bericht gekregen. Zeker nog genoeg antistoffen voor drie jaar. Dus dan pas weer titteren. Voor alle partijen een opluchting