Na drie weken zoeken, hulptroepen en social media begon ik een beetje de moed te verliezen. Tenslotte had ik geen teken van leven gezien. Dus vanaf vorige week zondag kwam de berusting. 

 

Maandagochtend onder het werk ging de deurbel. Normaal gesproken laat ik de bel en telefoon voor wat het is maar dit keer moest ik hier gehoor aangeven.

 

Mijn buurvrouw van twee huizen verder stond voor de deur met de vraag of Saar al terug was. Tot mijn spijt moest ik vertellen dat dat niet zo was. Maar zij kon mij vertellen dat ze Saar had gezien aan het einde van ons rijtje huizen. En haar man en zoon hadden haar ook gespot.. opeens gloeit er weer hoop aan de horizon.

 

Toen ik klaar was met werken ben ik gelijk weer gaan kijken of ik haar nog zou zien. Ook de mensen daar gevraagd of ze Saar hadden gezien. Ook maar een poster door de brievenbus.

En zo gingen er weer dagen voorbij.

 

Tot donderdag. Na mijn werk ging ik even in de tuin voor een bakkie thee. De thee is nooit opgedronken want wat hoorde ik aan de andere kant van de sloot?!? Saar!!

Toen ik haar riep, beantwoorde ze mij met een klagelijk miauwtje.

Ik gooide alles neer en ging met een sprintje naar het park.

Daar zat ze, mijn haast doodgewaande schat. Ik liep naar haar toe maar ze was panisch dus liep van mij weg. Dus door mijn knieën en wachten. En daar kwam ze. Ik mocht haar koppies geven en ook oppakken. Ik kon wel janken en lachen tegelijk. 

Toen ik zei dat we naar huis gingen en daar ook aanstalten  in maakte raakte ze in paniek en wurmde uit mijn armen. Kleren kapot en een lelijke haal rijker en kat armer. Ze vloog naar de struiken aan de andere kant van het pad. Ik besloot maar even naar huis te gaan om schone kleren aan te trekken en wat aan mijn arm wat te doen. Zag er niet mooi uit.

 

Daarna weer terug met natvoer. Daar aangekomen reageerde ze gelijk op mijn roepen en begon gelijk te eten. Weer kon ik haar aaien en oppakken maar bij elke beweging was ze weg.

Dan kom je er ook achter hoeveel mensen gebruik maken van het pad achter ons huis.

Weer naar huis voor een vervoersbox en bakje voor het eten.

Toen ik terugkwam hoorde ik haar al miauwen en kwam weer naar mij toe. Doodsbange ogen maar toch de drang om bij mij te zijn.

 

En dan sta je daar, in de struiken met box en voer. Mensen die langs kwamen vroegen vriendelijk wat er aan de hand was. En telkens vloog ze dan weer weg. Heel lief van iedereen maar ik kon wel uitgillen of ze aub ergens anders willen lopen of doorlopen. Eén keer was het mij haast gelukt om haar in de box te krijgen. Met dat ik het deurtje dicht wilde doen vroeg iemand of ze kon helpen. Mijn aandacht was een tel verzwakt en weg was ze. Ik was zo enorm teleurgesteld.

 

Weer terug naar huis en Peter en de meiden op de hoogte gebracht.

Maar als ik in de tuin kwam hoorde ik haar weer miauwen, dus daar ging ik weer maar daar aangekomen liet ze zich niet zien. Kwam ook denk ik dat ik niet alleen was.

Weer naar huis en dan toch maar boodschappen halen.

 

Toen Peter thuis kwam ging hij gelijk naar haar toe. Ook hij kon haar aaien en oppakken. Maar niet meenemen. Samen met Lianne gegaan. Stonden we samen in de struiken maar meenemen, nee.

 

Om middennacht voelde ik mij zo naar bij het idee dat ze zo dichtbij is maar ook zo ver.

Peter ging er nog een keer naar toe. Om 1 uur ’s nachts hoor ik zijn fluitje en zie hem aan de overkant staan met Saar  in de lucht.

Ook ik ging naad het park. Ze liep met hem het hele fietspad uit. Ik had een lokkist geleend. Dat was voor haar een reden om richting de kinderboerderij te lopen. Dat zou betekenen dat ik dan weer niet weet waar ze uithangt. Peter vond dat niet bevredigend dus ging weer roepen. Stresskip ik ging met kooi naar huis. Voor de zekerheid liet ik de voordeur wagenwijd open staan.

Na een uur hoor ik opeens de vraag of de honden naar het berghok kunnen. Ze is namelijk hier. Zo snel als ik kon samen met de honden het berghok in. Deur dicht en op de grond voor de deur gaan zitten. En afwachten……

Opeens hoorde ik de deur dichtvallen. “Saar is binnen”!

YEHHHHHH!!!!!!

Peter is met de honden naar buiten gegaan. Ik heb de drie andere katten in onze slaapkamer opgesloten. Naar beneden en de deur van de hal open gedaan. 

Daar zat ze, m’n Saar. Ze stond op en rende naar boven gelijk de kattenkamer in. Ik gunde haar even rust dus deed even de deur dicht. Na tien minuten hoorde ik haar miauwen en ben ik naar haar toe gegaan. Ik ben languit op de grond gaan liggen. Ze kroelde en knuffelde. Ze was zo blij maar ook zo moe. Na een tijdje kroop ze in haar mandje en konden wij ook naar bed.

De volgende dag haar goed kunnen bekijken. Teken verwijderd en haar gerustgesteld. Ze is nog bang en schrikt van elk geluidje. Maar ze is weer thuis en alle wonden zullen helen.

 

Nu haast een week verder is ze weer helemaal weer thuis. De andere katten en Saar gaan weer als vanouds met elkaar om.  Ze wil ook wel weer naar buiten en dat wordt niet als vanouds. Ik laat haar niet meer gaan.