Dik verloren

Twee jaar geleden liepen al onze vier katten buiten. Niet dat ik dat wilde maar ze waren gewoon niet te houden. Totdat Floyd niet meer thuis kwam. Iemand vond hem wel lief en leuk en dacht dat Floyd beter bij hen was. Gelukkig is hij weer thuis afgeleverd. Maar mijn angst werd hiermee bevestigd. De witten gaan niet meer naar buiten. De andere twee alleen nog maar overdag.

Toen hebben ze eigenlijk aan mij de oorlog verklaard. Saartje was wel heel erg fel en won al snel de strijd. Muis deed het wat vriendelijker maar haar boosheid richtte ze meer op haar kinderen, dus Muis dan ook maar. En dat gaf bij Broke en Floyd het sein om nog even door te zetten. En dat uitte zich in slopen, voor de voeten lopen, hevig knokken met elkaar. Als ze weer wat nieuws verzonnen hadden was het voor mij weer een uitdaging om het weer op te lossen. En dat lukte telkens...tot nu.

Ze hebben nu wel een heel drastisch middel in handen. Pies.

Al weken ben ik op zoek naar de penetrante pislucht die met regelmaat opduikt. Denk ik het gevonden te hebben komt de lucht weer uit een andere hoek. En om het nog een beetje erger te maken gingen ze er ook maar in zitten of liggen zodat, als ze langs liepen, er een enorm L'Odeur la urine voorbij kwam.

En weer ging ik op zoek en dacht het probleem opgelost te hebben. Spray om de lucht te maskeren en ander grit.

Afgelopen weekend gingen we een lang weekend weg en had mijn zus gewaarschuwd. Maar dat hele weekend helemaal niks dus ik blij. Lag dus echt aan het grit. Oke, dan ander grit.

Maar vanmorgen kwam ik de kamer binnen en liep tegen een muur van lucht aan. En zag dat ze bij de deur weer alles heerlijk vrij hadden laten lopen.

En op dat moment heb ik het vredeverdrag ondertekend. Vanmiddag koop ik halsbandjes waar een kokertje aan kan met hun naam en adres. Ze mogen naar buiten en nu maar hopen dat ze elke keer weer gewoon thuis komen. Ik kan ze nu eenmaal niet missen.