Saartje is een poes die haar personeel bewust heeft uitgezocht. Ze sprong letterlijk in mijn armen op een plek waar niets en niemand leeft. Ondanks twee jack russel waarvan 1tje echt een kattenhater was (Anouk). Gewikkeld in een sjaal meegenomen naar huis. Opgegeven bij allerlei instanties als gevonden. Maar door niemand opgeëist.  Zo kwam en bleef Saartje in ons gezin. En dan te bedenken dat ik nog geen week geleden verkondigde dat we qua huisdieren gaan afbouwen. Nou, dat was dus niet gelukt. Want na Saartje zijn er nog meer katten in ons gezin gekomen. Op een gegeven moment zelfs 5.

Saartje en ik waren aan elkaar verbonden. We hadden letterlijk met elkaar gesprekken. Ook al was de taal heel anders, we begrepen elkaar.

We hebben heel wat meegemaakt. Zo werd ze moeder en Oma. Is ze een paar weken weg geweest. Ik was gewoon ziek van ongerustheid. Maar gelukkig kon ze de weg naar huis weer vinden. Vanaf dat moment wilde ze niet meer naar buiten en daar was ik heel blij mee.

Saartje eiste dat ze bij mij kon zijn. Ook 's nachts. Ze jankte de hele boel bij elkaar en trok de tochtstrip uit de deurpost. Dus dan maar opsluiten in de kattenkamer. Dat vond ze geen goed idee maar ze had geen keuze.

Ook al werd ze ouder, ze bleef de baas. Er werd geluisterd anders liet ze dochter en kleinkinderen alle hoeken van de kamer zien. 

Vorig jaar begon ze dieper te slapen en werd ze mager. En dat was raar voor Hollands welvaren. Zeker ook omdat ze at als een bootwerker. Ook hoorden we haar niet meer klagelijk miauwen als ze uit de kattenkamer wilde. 

Dan toch maar even naar de dierenarts. En daar werd verteld wat ik eigenlijk al wist. Een oude dame die ongetwijfeld wel onderliggende problemen heeft. Oké,  waardig oud zijn.

Maar we merkten wel dat ze steeds meer mankeerde maar ondanks dat was ze happy. Ze werd wel heel mager en woog nog maar twee kilo. En haar achterpoten kon het tempo van haar voorpoten niet aan. Maar ze sprong nog steeds van de tafel op het aanrecht.

De kattenkamer op zolder werd wel een probleem dus verhuisde ze naar Peter zijn werkkamer. De kattenbak werd lastig dus de klep eruit zodat ze er makkelijk erin kon. Maar ook dat werd lastig dus de hele bovenkant eraf. Om wat bij te voeren kreeg ze elke dag een half flesje kattenmelk en een zakje natvoer. Ging allemaal in een razend tempo naar binnen. Het instappen van de kattenbak werd ook lastig. De voorpoten waren het probleem niet maar haar achterpoten. Met het gevolg dat ze het niet haalde en ernaast plaste. Een rubberen mat voor de bak zodat het toch bij een ongelukje opgevangen kon worden. En zo ging het prima. Totdat het steeds vaker ernaast ging en op het laatst elke dag nat was. Maar ook haar pootjes bleven nat dus werd ze vies. Met de borstel oude haartjes eruit borstelen en achterpoten schoonmaken. En nog steeds was ze blij om bij me zijn. Haar voorpoten werden om mijn nek geslagen en haar kopje tegen mijn hals. 

Maar het kan nu echt niet meer. Ik moet haar laten gaan. Ook al wil ze bij mij zijn het is op. Uit liefde heb ik een afspraak gemaakt. Vanavond mag ze voor het laatst met mij mee. En zal vredig inslapen en mag ze naar Muisje en Broke.

Saartje zal voortleven in onze harten. Het was een superkat